Opalony Wierch

Opalony Wierch (słow.Opálený vrch niem. Brandkoppe węg. Opalone-hegy) – szczyt o dwóch wierzchołkach (2115 m i 2105 m) położony w długiej północno-wschodniej grani Szpiglasowego Wierchu w polskich Tatrach Wysokich. Od wierzchołka Miedzianego oddziela go Marchwiczna Przełęcz (2055 m). Z niższego (północnego) wierzchołka odchodzą dwie granie obejmujące dolinę Świstówka Roztocka (Świstówkę). Krótsze ramię, odchodzące w kierunku Doliny Pięciu Stawów Polskich, zakończone jest Świstową Czubą (1764 m). Prawa grań o długości ok. 3,0 km tworzy trawiasty grzbiet Opalonego. Grań zakończona jest Roztocką Czubą (1426 m), niewielkim zalesionym szczytem górującym nad Wodogrzmotami Mickiewicza. Zbocza góry poprzecinane są licznymi żlebami, którymi schodzą potężne lawiny. Największe z nich to Głęboki Żleb, Żleb Żandarmerii i Biały Żleb. Miedziane i Opalony Wierch znajdują się na obszarze ochrony ścisłej. Są ostoją kozic i miejscem występowania niedźwiedzi. Nazwa Opalone była używana już w XVIII wieku. Szczyt był od dawna odwiedzany przez górali. Nieznane jest pierwsze wejście turystyczne latem. Najstarsze odnotowane wejście zimowe – podczas przejścia granią na Miedziane – Henryk Bednarski, L. Michalski 17 kwietnia 1911 r.. Drugiego zimowego wejścia na Opalony Wierch mieli dokonać w 1911 Tadeusz Korniłowicz i Mariusz Zaruski. Z rzadkich roślin występują skalnica odgiętolistna, przymiotno węgierskie i saussurea wielkogłowa – gatunki w Polsce występujące tylko w Tatrach i to na nielicznych stanowiskach. Jest także również rzadka sosna drzewokosa (mieszaniec sosny zwyczajnej z kosodrzewiną).